دومی شخصیت پردازی هرشل واکر توسط میشل کوتل در تایمز بود: “این پسر بیشتر از یک کارداشیان در سفر دریایی دور دنیا چمدان دارد.” (مایک سیلک، لاگونا وودز، کالیفرنیا، و گلن کسیدی، آلبانی، نیویورک، در میان بسیاری دیگر)
این مشاهده در مورد کنگره توسط بنجامین والاس ولز در نیویورکر نیز محبوب بود: «سنا خود را یک باشگاه می‌داند، اما مجلس بیشتر شبیه یک سالن فرودگاه است، همه بی‌صبرانه ساعت و تابلوی حرکت را تماشا می‌کنند و به همان کم‌چیز نگاه می‌کنند. سینی دسر.” (بانی کاولی، شنکتادی، نیویورک، و لیندا شارپ، بلمونت، ماساچوست و دیگران)
پس از مرگ اخیر کریستین مک‌وی، خواننده و ترانه‌سرا، ادای احترام‌های عاقلانه و زیبایی‌های زیادی وجود داشت، اما هیچ کدام بهتر از باربارا الن در گاردین نبود که اینگونه آغاز شد: «بیشتر ما هنرمندان موسیقی مورد علاقه‌مان را داریم، آنهایی که عمداً به دنبال آنها هستیم، اما در مورد نوع دیگر، آنهایی که از دریچه ذهن شما می چرخند چطور؟» (تونی سوتر، آلتون، همپشایر، انگلستان)
و در میان ادای احترام به خواننده، ترانه سرا و بازیگر ایرن کارا، که او نیز اخیرا درگذشت، من به ویژه از LZ Granderson در لس آنجلس تایمز لذت بردم، جایی که او انرژی و اعتماد به نفسی را که از ترانه کارا به نام «Flashdance… What a Feeling» به یاد آورد. ” او نوشت: «باور کنید یا نه، روزی که برای لس آنجلس تایمز مصاحبه کردم، «فلش‌دنس» را بازی کردم، زیرا حتی در سن من، ترس می‌تواند رویاها را پنهان کند. (مایکل مسی، پاسادنا، کالیفرنیا)
در The Minneapolis Star Tribune، جیمز لیلکز از تخم‌مرغ‌های مایع، نوعی که در کارتن عرضه می‌شود، دفاع می‌کند: «من از آن استفاده می‌کنم زیرا صبح‌هایی وجود دارد که نمی‌توانم حوصله سر زدن به طفره طاقت‌فرسا با تخم‌مرغ‌های واقعی را داشته باشم. شما باید آنها را بشکنید، و با توجه به اینکه این روزها تخم مرغ ها چه قیمتی دارند، گیج می شوید – قیمت یک دوجین آن مانند صورت حساب هامپتی دامپی برای اورژانس است.” (ژاک اسمیت، مینیاپولیس)
