در پایان کنفرانس، شرکت‌کنندگان به تئوری وحدت‌بخشی برای افزایش جهانی چاقی نزدیک‌تر نبودند – وضعیتی که حداقل از زمان بقراط در انسان وجود داشت، اما تنها پس از شروع MTV گسترش یافت. با این حال، در این مدت کوتاه، دانشمندان، از جمله بسیاری از افراد حاضر در اتاق، چیزهای زیادی یاد گرفته اند.
آنها بیش از هزار ژن و گونه ای را شناسایی کرده اند که خطر چاقی را در افراد افزایش می دهد. آنها متوجه شده اند که چربی بدن بسیار بیشتر از ذخیره انرژی است و همه افراد مبتلا به چاقی به عوارض مرتبط با آن مانند سرطان، دیابت نوع 2، فشار خون بالا، حمله قلبی، سکته مغزی و مرگ زودرس دچار نمی شوند. . آنها پیشرفت قابل توجهی در نقشه برداری از نحوه تنظیم تغذیه و سازگاری مغز با رژیم های غذایی مختلف داشته اند و ترجیحات غذایی را در طول مسیر تغییر می دهند. اما دقیقاً آنچه در تاریخ اخیر تغییر کرد تا بر این سیستم‌های پیچیده بیولوژیکی تأثیر بگذارد، دانشمندان نتوانستند موافق باشند.
از زمان ملاقات، شکاف عمیق بین صحبت هایی که شنیدم و مکالمه سنگینی که در فرهنگ ما اتفاق می افتد، متاثر شدم. هیچ دانشمندی به استثنای بحث کربوهیدرات از هیچ یک از اصلاحات فرضی که کتاب های رژیم غذایی و قفسه های فروشگاه ها را پر می کند صحبت نکرد. هیچ گفتگوی جدی در مورد پاکسازی، برنامه های رژیم غذایی یا روزه داری متناوب وجود نداشت. هیچ کس پیشنهاد نکرد که مکمل ها می توانند به کاهش وزن افراد کمک کنند یا اینکه متابولیسم نیاز به افزایش دارد. تنها مجری میکروبیوم روده استدلال کرد که آزمایشات انسانی در زمینه چاقی تا به امروز بیشتر ناامید کننده بوده است.
به عبارت دیگر، هیچ راه حل سریع یا هک جادویی در آن اتاق جلسه لندن وجود نداشت. و در حالی که هیجان در مورد پیشرفت های باورنکردنی پزشکی در درمان بیماران مبتلا به چاقی وجود داشت، از داروها و جراحی های موثر به عنوان راه حل های نهایی برای بحران بهداشت عمومی صحبت نمی شد.
وقتی از بسیاری از محققان پرسیدم با توجه به عدم قطعیت‌ها چگونه با چاقی مقابله می‌کنند، آنها به سیاست‌هایی اشاره کردند که محیط ما را تغییر می‌دهد یا آن را تنظیم می‌کند، مانند غیرقانونی کردن بازاریابی غذای ناسالم برای بچه‌ها، ممنوع کردن ماشین‌های فروش خودکار در مدارس و ایجاد محله‌ها برای پیاده‌روی بیشتر. آنها در مورد تغییر سیستم غذایی به شیوه‌هایی صحبت کردند که تغییرات آب و هوایی را نیز مورد توجه قرار می‌دهد – یک بحران مرتبط که زمانی با اینرسی سیاسی مواجه شد که اکنون شتاب بین‌المللی پیدا کرده است. اما وقتی صحبت از چاقی به میان می‌آید، دولت‌ها همچنان متهم می‌شوند که اگر بخواهند با مقررات مداخله کنند، دولت‌های پرستار هستند.
این تا حدی به این دلیل است که به جای تلقی چاقی به عنوان یک چالش اجتماعی، سوگیری انتخاب فردی غالب است. پر از سوء تفاهم و سرزنش است و همه جا هست. به مردم گفته می شود که سبزیجات بیشتری بخورند و ورزش کنند – معادل مقابله با گرمایش جهانی با درخواست از مردم فقط برای پرواز کمتر یا بازیافت. متخصصان رژیم غذایی و شرکت ها میلیاردها مد روز برای غذا و ورزش را کاهش می دهند که در نهایت شکست خواهند خورد.
وقتی افراد نمی توانند وزن بدن خود را کنترل کنند، اغلب خود را سرزنش می کنند. من اخیراً با مردی مصاحبه کردم که پس از تومور مغزی، دچار چاقی شدید شد – یک عارضه جانبی رایج بیماری او. این تومور برای ماه‌ها تشخیص داده نشد زیرا پزشکان به او گفتند رژیم غذایی و ورزش بیشتری داشته باشد. اما حتی امروز، او به من گفت، تومور فقط به عنوان “بهانه دیگری” برای مبارزات طولانی مدت وزن است، بنابراین او در مورد آن با کسی صحبت نمی کند.
