اگر پاسخ‌های احتمالی برای هر کسی که واقعاً به سوسیال دموکراسی متعهد است ناامیدکننده باشد، نماد هدیه گریفین برای محافظه‌کاران فرهنگی حتی تلخ‌تر است. هویت طبقات بالای لیبرالیسم چپ اقتصادی را تضعیف می کند، اما حداقل مترقی ها می توانند انتظار همسویی اساسی بین آرمان هایشان و آنچه که کمک کنندگانشان می خواهند تامین کنند، داشته باشند. شاید دموکرات‌های ثروتمند از انقلاب سوسیالیستی ناراضی نباشند، اما در واقع گاهی در سمت چپ رأی دهندگان دموکرات، در مورد طیف وسیعی از موضوعاتی که فعالان مترقی به آن علاقه دارند، مانند آب و هوا و نژادپرستی و حقوق سقط جنین، طرف هستند. به عنوان یک فرد مترقی، لازم نیست نگران باشید که یک اهداکننده بزرگ الیزابت وارن نیز به کریستوفر روفو یا بنیاد هریتیج، کنوانسیون باپتیست جنوبی یا دیلی وایر پول می دهد. در حالی که بسیاری از کمک‌کنندگان جمهوری‌خواه نسبت به تعهدات فرهنگی الزام‌آور جناح راست یا بی‌تفاوت هستند یا به‌طور فعال دشمنی می‌کنند – به همین دلیل است که می‌توانند با یک دست از نهادهای لیبرالیسم فرهنگی حمایت کنند، حتی اگر با دست دیگر بر سیاستمداران جمهوری‌خواه تأثیر بگذارند.
جولیوس کرین، سردبیر امریکن امور، با درک درستی در مورد معنای حزب جمهوری‌خواه برای این نوع اهداکننده نوشته است (در مقاله‌ای برای بررسی مدرسه کندی هاروارد، به اندازه کافی جالب) و استدلال می‌کند که برخی از حامیان مالی ائتلاف راست‌گرا کاملاً هستند. خوشحالم که یک حزب جمهوری خواه با برنامه محافظه کار منسجم وجود ندارد، چه رسد به یک برنامه محافظه کار فرهنگی. آنها فقط می خواهند از جمهوری خواهی حمایت کنند که جناح های چپ تر در حزب دموکرات را کنترل کند:
ارتباط باقی‌مانده حزب جمهوری‌خواه با بخش‌های مسلط اقتصاد آمریکا از طریق سودمندی آن به عنوان ابزاری برای متعادل کردن انتخابی و نظم بخشیدن به اعضای ائتلاف دموکرات رخ می‌دهد. به عنوان مثال، بیگ فارما هر زمان که صحبت از مذاکره دولت در مورد قیمت دارو مطرح شود، به بنیاد هریتیج پول می اندازد تا علیه “پزشکی اجتماعی” شعار دهد، اما داروخانه به سختی علاقه ای به لغو اوباماکر دارد، حتی کمتر از آن، مدیکر را از بین می برد. لابی‌های مالی حزب جمهوری‌خواه را اجاره می‌دهند تا از مقررات یا مالیات‌های مشکل‌ساز جلوگیری کنند، اما به سختی علاقه‌مند به سیاست‌های «پول سالم» یا کاهش هزینه‌های کلان هستند که بازارهای مالی را از مسیر خود خارج کند و محافظه‌کاری اجتماعی مهم نیست. Big Tech با آمریکایی‌ها برای Prosperity همکاری می‌کند تا با قوانین محدودکننده هزینه‌های توسعه‌دهنده فروشگاه‌های اپلیکیشن مخالفت کند، در حالی که به شدت سخنرانی محافظه‌کارانه آنلاین و غیره را کنترل می‌کند.
… نکته این نیست که ائتلاف دموکرات کاملاً سازگار است یا اینکه کمک کنندگان آن کاملاً صادق هستند. آنها نیستند. اما رابطه بین قدرتمندترین صنایع آمریکا و حزب دموکرات با رابطه آنها با حزب جمهوری خواه متفاوت است. این بخش‌ها به دموکرات‌ها نگاه می‌کنند تا به طور مثبت منافع خود را ارتقا دهند و به جمهوری‌خواهان صرفاً برای جلوگیری از هرگونه تحولی که با منافع آنها مخالف است، نگاه می‌کنند. به عبارت دیگر، ارزش اولیه – یا حتی یگانه – حزب جمهوری خواه برای “سرمایه” در حال حاضر در هیچ برنامه مثبتی نیست، بلکه در توانایی محدود کردن سایر اعضای ائتلاف دموکرات است. از این حیث، تنها نقش محتمل حزب جمهوری خواه امروز به عنوان یک حزب مانع تراشی است. و محافظه‌کاری انسدادگرای آن – چه در سایه‌های آزادی‌خواهانه «اصولی» و چه در سایه‌های انعکاسی «مالکیت» – یک ایدئولوژی کاملاً قابل استفاده برای این نقش است، شاید تنها نقش قابل خدمت.
من نمی توانم قلب یا ذهن کن گریفین را ببینم، بنابراین نمی دانم که آیا او شخصاً حمایت به ظاهر متناقض خود را از DeSantis و از لیبرالیسم فرهنگی هارواردی کاملاً به این شکل درک می کند یا خیر. اما به عنوان یک توصیف کلی از اینکه چگونه برخی از مشاغل بزرگ و افراد ثروتمند از نظر اجتماعی لیبرال در ائتلاف GOP سرمایه گذاری می کنند و آنچه از این رابطه حاصل می شود، به نظر می رسد تحلیل کرین بسیار دقیق باشد.
و برای محافظه‌کارانی که به نوعی دستور کار مثبت را ترجیح می‌دهند، این واقعیت که بسیاری از پول‌های ائتلاف آنها به این آرزوها کمک نمی‌کند، واقعاً یک قرص تلخ است.
خلاصه
پسران آمریکایی آبی که اندرو تیت را دوست دارند.
فیلمبرداری مرگ لوگان روی.
NS Lyons با متیو کرافورد مصاحبه می کند.
